جوامع مختلف، برای اینکه زندگی روزمره‌شان ادامه پیدا کند، سعی می‌کنند مرگ را در حاشیه قرار دهند، چون زندگی را که شامل فعالیت و هدف است، تهدید می‌کند، بنابراین مرگ متضاد زندگی است. انسان‌ها سعی می‌کنند با روش‌های مختلف با این مسئله کنار بیایند؛ توجیهات مذهبی، علمی یا فلسفی می‌تواند فرد را قادر سازد که پس از مرگ اطرافیان یا پیش‌بینی مرگ خودش، با وحشت کمتری به زیستن ادامه دهد و زندگی روزمره‌اش مختل نشود. مرگ‌ را می‌شود نادیده گرفت اما نمی‌توان از آن گریخت. جامعه‌شناسان می‌گویند هر جامعه‌ای باید هم مرگ را بپذیرد و هم آن را انکار کند. مرگ را انکار می‌کنیم، چون با زندگی روزمره در تضاد است و همزمان می‌پذیریم چون باید ارتباطمان با واقعیت را حفظ کنیم.

مرگ یک امر روزمره نیست، عادی نیست و هر روز اتفاق نمی‌افتد. یک وضعیت استثنائی است که برای هرکسی یک بار اتفاق می‌افتد و مرگ خود فرد امکان واکاوی ندارد، چون قابل تجربه شدن نیست و پس از تجربه شدن، امکان واکاوی از طرف فردِ مُرده وجود ندارد. از این رو، مرگ دشمن زندگی روزمره است. وقتی می‌آید، زندگی روزمره تمام می‌شود.

مرگ دیگران می‌تواند به کرّات تجربه شود، هرچند با این وجود هم مرگ امری روزمره نیست. ولی در بعضی مشاغل و حرفه‌ها، نظیر پزشکی، گورکنی، تطهیر، کار در سردخانه و امثالهم، مرگ دیگران به یک امر عادی و روزمره تبدیل می‌شود. علاوه بر اینها، برای مردمی که درگیر جنگ داخلی یا خارجی‌اند- یک عراقی، افغانستانی یا سوری- مرگ امری هر روزه است و اتفاقا مسائلی که برای ما در یک وضعیت غیرجنگی، عادی است -مثل خرید کردن، ورزش کردن- برای کسانی که در شرایط جنگی زیست می‌کنند، امری ویژه و حاد است. زنی عراقی در یک گزارش تلویزیونی تعریف می‌کرد «هر روز صبح» که شوهرش برای کار به بیرون از خانه می‌رود، جوری با همدیگر خداحافظی می‌کنند که ممکن است، مرد هرگز به خانه برنگردد. یعنی «وضعیت استثنائی» در این مناطق به یک «قاعده» تبدیل شده است. مرگ در این مواقع به دلیل نزدیکی و بی‌واسطه بودن با آن و آشنایی بیش از حد با آن، امری بدیهی و پیش‌پاافتاده می‌شود که همین بدیهی‌انگاشتن و همیشگی بودنِ آن، هرگونه وعدۀ برون‌رفت را نه فقط «ناممکن» که به ابتذال می‌کشد.